Sinds het einde van de jaren zestig en vroege jaren 1970 zijn de meeste traditionele luchtfotografie-systemen vervangen door elektro-optische en elektronische sensorsystemen in de lucht en ruimtevaart. Terwijl traditionele luchtfotografie voornamelijk werkt in de zichtbare lichtgolflengte, produceren moderne in de lucht en op de grond gebaseerde teledetectiesystemen digitale gegevens die betrekking hebben op het zichtbare licht, gereflecteerde infrarood-, thermische infrarood- en microgolfspectrale regio's. Traditionele visuele interpretatiemethoden in luchtfotografie zijn nog steeds nuttig. Toch omvat detectie op afstand een breder scala aan toepassingen, inclusief aanvullende activiteiten zoals theoretische modellering van doel -eigenschappen, spectrale metingen van objecten en digitale beeldanalyse voor informatie -extractie.
Seting op afstand, die verwijst naar alle aspecten van niet-contact lange afstand detectietechnieken, is een methode die elektromagnetisme gebruikt om de kenmerken van een doelwit te detecteren, vast te leggen en te meten en de definitie werd voor het eerst voorgesteld in de jaren 1950. Het veld van teledetectie en mapping op afstand, het is verdeeld in 2 detectiemodi: actieve en passieve detectie, waarvan Lidar -detectie actief is, in staat zijn eigen energie te gebruiken om licht naar het doelwit uit te zenden en het hieruit gereflecteerde licht te detecteren.